Rektor w latach 1970-1973. Na uczelni pracował w latach 1956-1978.
Urodził się 5 czerwca 1925 r. we wsi Ostrów. Ukończył 3 klasy gimnazjalne, a w latach 1939–1941 dwuletnią szkołę felczerską. W czasie okupacji, do 1942 r., pracował jako robotnik na kolei, a później wykonywał przymusowe prace w Skolem. Na początku 1944 r. uciekł ze Skolego i się ukrywał. Latem tego samego roku zaciągnął się do Batalionu Strzeleckiego GWK Stryj (pomocnicza formacja Armii Radziec- kiej), w którym służył aż do wcielenia do Odrodzonego Wojska Polskiego (1944). Przeszedł szlak bojowy aż do Berlina. Za zasługi wojenne otrzymał kilka odznaczeń i medali, m.in. Medal Zwycięstwa i Wolności oraz Medal „Za udział w walce o Berlin”. Ze służby wojskowej został zdemobilizowany w 1947 r. w stopniu podporucznika i skierowany do pracy w szkolnictwie na terenie Śląska – w Łabędach. Pracując zawodowo, uzupełniał wykształcenie i jako eksternista zdał egzamin maturalny w liceum pedagogicznym w Warszawie, a następnie studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, którą ukończył w 1952 r. z tytułem magistra wychowania fizycznego. W latach 1952–1956 odbył studia aspiranckie w Centralnym Instytucie Kultury Fizycznej w Moskwie, kończąc je obroną dysertacji Szkoły sportowe w systemie wychowania fizycznego młodzieży. W instytucie uzyskał stopień kandydata nauk pedagogicznych, uznany przez AWF w Warszawie za równorzędny ze stopniem doktora nauk wychowania fizycznego.
Z Wyższą Szkołą Wychowania Fizycznego we Wrocławiu związał się w 1956 r., podejmując pracę na stanowisku adiunkta pełniącego funkcję kierownika Zakładu Teorii Wychowania Fizycznego. W 1967 r. uzyskał w AWF w Warszawie stopień doktora habilitowanego nauk o wychowaniu fizycznym. Był przykładem nauczyciela akademickiego umiejącego w pełni pogodzić obowiązki badacza, pedagoga, wychowawcy i organizatora życia szkoły wyższej. Od 1968 r. pełnił funkcję prorektora, a w latach 1970–1973 rektora uczelni. Za osiągnięcia naukowe i znaczący wkład w rozwój młodych kadr naukowych w dziedzinie kultury fizycznej został w 1973 r. mianowany profesorem nadzwyczajnym.
Żył nie tylko teraźniejszością, ale i przyszłością uczelni. Kontynuował starania poprzedników – prof. prof. Tadeusza Marciniaka i Czesława Niżankowskiego – aby nakłonić władze Wrocławia i resort do rozpoczęcia budowy domu studenckiego na Stadionie Olimpijskim. Był także zwolennikiem rozbudowy, a właściwie dobudowania do istniejącej już sali sportowej przy ul. Witelona 25a nowej hali lekkoatletycznej.
Był propagatorem studiów dwustopniowych, gwarantujących rzetelne przygotowanie zawodowe i stwarzających szansę na zgłębianie wiedzy z zakresu kultury fizycznej w ścisłym powiązaniu z praktyką. W drugiej połowie lat 60. wraz z dr. Ada- mem Haleczką organizował studia zaoczne na uczelni, a następnie Punkt Konsul- tacyjny w Jeleniej Górze, którego był kierownikiem.
Wiele czasu poświęcał pracy organizacyjnej i społecznej ściśle związanej z zain- teresowaniami naukowymi: kierował Katedrą Teorii i Metodyki Wychowania Fizycznego, uczestniczył w posiedzeniach Prezydium Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, był przewodniczącym Rady Wychowania Fizycznego GKKFiT. Udzielał się także w wielu innych organizacjach i towarzystwach naukowych. Był m.in. członkiem Komitetu Pedagogicznego Polskiej Akademii Nauk, Rady Naukowej Instytutu Turystyki oraz Centralnego Zespołu Naukowo-Badawczego dla Realizacji Badań w Wychowaniu Fizycznym i Sporcie Inspektoratu Szkolenia Ministerstwa Obrony Narodowej, a także Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej. Zainicjował wiele nowości programowych. W Olejnicy za jego kadencji zaczęto wprowadzać do programów obozu zajęcia z żeglarstwa. Doceniając wartość zajęć prowadzonych z młodzieżą na terenach górskich, podjął odważną decyzję przejęcia od warszawskiej AWF ośrodka sportów zimowych w Zieleńcu, wymagającego znacz- nych nakładów finansowych na remonty i inwestycje. Będąc częstym gościem na obozach letnich i zimowych, chętnie wszczynał ciekawe dyskusje ze studentami, snuł wspomnienia z okresu wojny, uczestniczył w wieczornicach przy ognisku. Lubił przebywać w gronie młodzieży.
Był wyrozumiały i bezpośredni w relacjach z innymi, wiele wymagał od siebie. Wyczerpująca praca naukowa, dydaktyczno-wychowawcza i organizacyjna nadwe- rężyła jego zdrowie. W roku akademickim 1973/1974 przebywał na urlopie zdro wotny. Po powrocie na uczelnię, nie będąc w pełni sił, został zwolniony z obowiązków dydaktycznych. Nadal pracował twórczo, m.in. pisząc pracę dotyczącą badań testo- wych w wychowaniu fizycznym, prowadząc seminaria doktoranckie, recenzując wiele publikacji dydaktycznych i naukowych. Szczególną wagę przykładał także do współpracy z magistrantami i doktorantami.
Przedwczesna śmierć w 1978 r. nie pozwoliła mu dokończyć rozpoczętych prac oraz zrealizować planów. Jest pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu (pole nr 24).
Ryszard Jezierski
Źródło:
- Kulmatycki Lesław (oprac.) Księga profesorów Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, Wyd. II, AWF Wrocław, 2016.
