Rektor w latach 1962-1965. Na uczelni pracował w latach 1960-1966.
Urodził się 30 października 1895 r. we Lwowie. Był absolwentem i pracownikiem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Habilitował się z zakresu anatomii opisowej. W 1938 r. został profesorem tytularnym. Od 1946 r. był kierownikiem Katedry Anatomii Opisowej Człowieka i profesorem zwyczajnym Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej przekształconego następnie w Akademię Medyczną. Z uczelnią tą, w której pełnił również funkcje dziekana i prorektora, był związany całym swoim życiem zawodowym w okresie powojennym.
W 1960 r. został kierownikiem Zakładu Biomechaniki, który wydzielono z Za- kładu Anatomii Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego. Dla naszej uczelni pozyskanie tej rangi profesora, doświadczonego pedagoga i naukowca, miało ogromne znaczenie. Przyjął obowiązki w WSWF prawdopodobnie dzięki staraniom swojego ucznia, współpracownika i następcy prof. Czesława Niżankowskiego.
Od 1962 do 1965 r. pełnił funkcję rektora WSWF. W tym czasie szczególnie absorbowały go dwie sprawy – brak domu akademickiego i pragnienie uzyskania statusu uczelni akademickiej. Oficjalna decyzja Komitetu Nauki i Techniki przy- znająca szkole uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk wychowania fi- zycznego zapadła w 1966 r., czyli za kadencji prof. Niżankowskiego, lecz starania o nadanie tej inicjatywie właściwego biegu merytorycznego przypisuje się prof. Marciniakowi.
Zaczynając pracę w WSWF, początkowo na pół etatu, a od 1962 r. na całym etacie, wprowadził do programu studiów biomechanikę. Przedmiot ten był do tej pory nauczany w obrębie zajęć z anatomii.
Był wybitną postacią w świecie naukowym. Uczestniczył w pracach wielu to- warzystw, był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Anatomicz- nego, sekretarzem generalnym (1958–1960) i członkiem założycielem Wrocław- skiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem międzynarodowego towarzystwa Association des Anatomistes. Habilitował takich specjalistów, późniejszych pro- fesorów anatomii, jak A. Krechowiecki, W. Łasiński, C. Niżankowski, a także miał swój udział w doprowadzeniu do habilitacji w 1962 r. późniejszego profesora nauk wychowania fizycznego, współzałożyciela naszej uczelni, Zbigniewa Skrockiego. Z dawnych lat znana jest jego przyjaźń z antropologiem Janem Czekanowskim oraz współpraca w zakresie antropologii mięśni z Edwardem Lothem. Stąd, prawdopo- dobnie, wzięły się pomysły i projekty, zrealizowane przez zespół pracowników anatomii i biomechaniki naszej uczelni, badań nad mięśniem brzuchatym łydki. Za dzieło jego życia można uznać trzytomową Anatomię prawidłową człowieka wy- daną przez PZWL w 1964 r.
Był bardzo wymagający, a ponieważ posiadał szeroką wiedzę i miał bardzo dobrą pamięć, nie było łatwo zdać u niego egzamin. Mimo to cieszył się sympatią i szacunkiem studentów. Zgodnie z tradycją ostatniego roku studiów medycznych ostatni wykład był wygłaszany przez niego w Collegium Anatomicum. Był człowiekiem pra- wym, który jednocześnie potrafił swoje poglądy, nawet bardzo krytyczne, wyrazić ostro i bezpośrednio. W dowód uznania wkładu we wrocławską medycynę nazwano jego imieniem Szpital Specjalistyczny przy ul. Traugutta we Wrocławiu.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a także Krzyżem Walecznych (1918) i Krzyżem Obrony Lwowa.
Zmarł 26 sierpnia 1966 r. Jest pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu (pole nr 2, kwatera nr 153).
Tadeusz Bober
Źródło:
- Kulmatycki Lesław (oprac.) Księga profesorów Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, Wyd. II, AWF Wrocław, 2016.
